Düşünceyle Tedavi Mümkün

Image courtesy of Salvatore Vuono / FreeDigitalPhotos.net

Anneannem "Bir kahkaha on pirzolaya bedel" derdi. Eskilerin sözlerini bilimin doğrulaması hoşuma gidiyor. Mutluluk üzerine dünkü yazıda anlattıklarımı biraz daha detaylandırarak paylaşacağım. Doğrusu daha farklı ama kabaca tabirle beyni kandırarak veya bilinci programlayarak diyelim, ağır hastalıkları bile iyileştirmenin mümkün olduğu kanıtlanmış gibi görünüyor.

Bilincin gerçeklik üzerindeki etkisini bilimsel açıdan inceleyen ilk araştırmacı Dr. Joe Dispenza. Madde ile bilinç arasındaki ilişkiyle ilgili teorisi ona, "Sinyali Neyin Oluşturduğunu Biliyoruz" isimli belgeselin yayınlanmasından sonra dünya çapında ün getiriyor. Dispenza'nın en önemli buluşu, beynin fiziksel deneyimlerle duygusal olanları birbirinden ayıramaması. Kısaca, beyin hücrelerimiz gerçekle hayal olanı birbirinden ayıramıyor!

Doktorun nörolojik bilim ve bilinç üzerine yaptığı araştırmaların aslında trajik bir tecrübeyle başlıyor.  Joe Dispenza'ya bir araba çarptıktan sonra doktorları ona hayatı boyunca acı verecek implantlarla hasar gören omurgasını onarmayı teklif ediyor. Doktorların söylediğine göre tekrar yürümesinin tek yolu bu. Ama Dispenza geleneksel tıptan faydalanmayı reddedip sağlığını iradesiyle kazanmayı tercih ediyor. Yalnızca 9 ay sonra Dispenza yeniden yürümeyi başarıyor. Bilinçten faydalanmanın yollarını ararken bu dürtüyle hareket etmiş.

Araştırmasının ilk aşaması, "kendiliğinden düzelen" kişilerle temasa geçmek. Bunlar, doktorlara göre geleneksel tedavi yöntemleri uygulanmadıkça düzelmesi imkansız hastalıkları olan ve kendiliğinden iyileşen kişiler. Dispenza yaptığı araştırma sırasında benzer deneyimler yaşayan bu kişilerin tümünün zihnin maddeden daha güçlü olduğuna ve her türlü hastalığı yenebileceğine inandığını keşfetmiş.

Dr. Joe Dispenza

Nöral ağlar

Dr. Dispenza’nın teorisine göre bir deneyim yaşadığımızda, beynimizde çok sayıda nöronu "aktive" ediyoruz ve bu nöronlar fiziki durumumuzu etkiliyor. Odaklanabilme kabiliyeti sayesinde bilincin olgusal gücü, nöronlar arasındaki sinaptik bağlantıları oluşturuyor. Tekrarlayan deneyimler (durumlar, düşünceler, hisler) ise nöral ağ denilen sabit sinaptik bağlantıları oluşturuyor. Her bir ağ, bedenimizin benzer nesne ve durumlarla karşılaştığında danıştığı belirli bir anı. Kolayını söylüyorum; bir olay karşısında tekrar eden bir eyleme geçtiğimizde (gülmek, üzülmek, oturmak, yürümek vs) beynimizde nöral ağlar oluşuyor ve bu ağlar sayesinde bir daha aynı durumla karşılaştığımızda ne yapacağımızı düşünmüyoruz, geçmişteki tecrübeyi hatırlıyor ve aynı tepkiyi veriyoruz.

Dispenza'ya göre geçmişimiz, dünyayı bir bütün olarak algılayışımızı ve eylemleri tanımlayışımızı şekillendiren beynin nöral ağlarında "kaydediliyor". Bu yüzden anlık tepkiler verdiğimizi düşünüyoruz. Aslında tepkilerimizin çoğu sabit nöral bağlarda programlanmış. Her nesne (uyaran) belirli bir ağı aktive ediyor, akabinde bedende bir dizi kimyasal tepkimeye yol açıyor. Bu kimyasal tepkimeler belirli bir şekilde hareket etmemize veya hissetmemize sebep oluyor: Mesela bir yerden kaçmak veya donakalmak, mutlu veya üzgün olmak veya depresyona girmek gibi. Verdiğimiz tüm duygusal tepkiler, geçmiş tecrübelerimize dayalı nöral ağların yol açtığı kimyasal süreçlerin bir sonucu. Başka bir deyişle, vakaların %99'unda gerçekliği olduğu gibi algılamıyor, geçmişteki imgelere (zihnimizde canlanan resme) dayanarak yorumluyoruz.

Nöropsikolojinin temel kuralı, birlikte kullanılan nöronların birleşmesidir.

Bunun anlamı, nöral ağların olayların tekrar etmesi ve akılda tutulmasıyla oluşması. Uzun bir süre aynı deneyim tekrarlanmadığında bağlantılar kopmaya başlıyor. İşte bu sebeple alışkanlıklar, aynı nöral ağların düğmesine düzenli olarak basılmasıyla oluşuyor. Otomatik tepkiler ve refleksler bu şekilde oluşuyor: Düşünmeye ve neler olduğunu idrak etmeye vakit olmayan ama yine de vücudun belirli bir şekilde tepki verdiği durumlar.

Dikkat gücü

Şöyle düşünün: Karakterimiz, alışkanlıklarımız, kişiliklerimiz bir dizi sabit nöral ağdan ibaret ve gerçeklik algımızın bilincine vararak bunları herhangi bir zamanda zayıflatabilir veya güçlendirebiliriz. Ulaşmak istediğimiz hedefe bağlı olarak, dikkatle ve özenle odaklandığımızda yeni nöral ağlar yaratabiliriz.

Biliminsanları daha önceleri beynin statik olduğuna inanıyordu ama nörolojik bilim araştırmaları, her bir deneyimin tüm bedeni etkileyen binlerce, hatta milyonlarca nöral değişikliğe yol açtığını ortaya koydu. “The Evolution of the Brain, Science Changed Our Minds,” isimli kitabında Joe Dispenza şu mantık sorusunu soruyor: Kendimizi yeterince sık olumsuz bir fiziksel durumda düşünürsek, bu hal sonunda bir kural haline gelmez mi?

Dispenza bilincimizin etki alanını teyit etmek için özel bir deney gerçekleştirmiş. Bir gruptaki insanlara her gün bir saat boyunca aynı parmakla yaylı bir mekanizmaya basmaları söyleniyor. Diğer gruptakilerse bu mekanizmaya bastıklarını sadece hayal edecekler. Sonuçta ilk gruptakilerin parmağı %30 güçlenirken, ikinci gruptakilerin %22 güçlenmiş. Sadece zihinsel alıştırmaya dayalı parametrelerin bu etkisi, nöral ağların bir sonucu. Dispenza beynin nöronları için gerçek ve hayali deneyimler arasında fark olmadığını kanıtladı. Bu yüzden olumsuz düşünceler üzerine yoğunlaşırsak beynimiz bunu gerçek kabul ediyor ve bedenimizde buna karşılık gelen değişikliklere yol açıyor. Hastalık, endişe, depresyon, saldırganlık gibi.

Bu anlatılanlar herkese  farklı bir şey düşündürmüştür. Ben etrafımda beni iyi hissettiren nesneler bulundurmakla başlayacağım ve gün içinde bunlara sık sık bakıp, gülümseyeceğim. Böylece beynim o nesneye baktığımda mutlu olduğunu düşünecek. Mutlu olmaya ihtiyaç duyduğuma o nesneye bakacağım ve beynim önceden öğrendiği davranış şeklini uygulamaya geçecek. Mutlu hissedeceğim. Geçmesini istediğim bir hastalığım varsa, kendimi tamamen iyileşmiş gibi hayal edeceğim. Deneyelim bakalım, bilim işe yarayacağını kanıtlamış gibi.